به نام خداوند خالق زیبائی ها
روزی که در آینه نگاه کردم چیزی در وجودم متولد شد ناگفتنی ! نموداری از هستی ، زیبائی و انسان..
من با تجلی این نماد ناگفتنی همزمان متولد شدم ، با هم قد کشیدیم ، همچون دو ستاره بخت که یکدیگر را می یابند بزرگ شدیم ، پر شدیم از احساس و شور ، از عمق وجودمان پیوندمان را فریاد کردیم و این فریاد با صدای رسای ناصر در پایان فیلم «رابطه» پیوند خورد . سپس همدرد با ملیحه در «پرنده کوچک خوشبختی» زندگی را خشت بر خشت ساخته و پیش بردیم ، تا زمان به تولدهای خجسته زن و شوهر دردمند «عبور از غبار» رسید که پیوند خورد با درد پنهان و مشترک بانوی پزشک زنان در فیلم  «زمان از دست رفته» آنگاه با فریاد عشق بابی در «عشق بدون مرز» در ورای مرزها و بوم های دوردست ، به دنبال همیت گمشده گشتیم ، گشتیم تا تو ای مهربان ، ای یار ، بگوئیم که می دانم که هیچگاه «بچه هاب ابدی» و مهربانی های علی و عطوفت داداشی را فراموش نخواهیم کرد و همراه با نگاه های نگران نازنین و آرش «رویای خیس» که ما نگران شدیم تو نیز نگران شدی و با گریه های معصومانه الناز در «خوابهای دنباله دار» می گریستی و نیز می دانیم هیچگاه ، هیچیک از این بازتاب های دردمندانه و حاصل کار ما را فراموش نخواهی کرد ، زیرا اینها نقطه و مرز مشترک تفکر ، احساس و شور ما و شماست.
به امید شنیدن صداهای مظلومانه فراموش شدگان در عالم سینما .
پوران درخشنده
بهمن ماه 1389