به بهانه ی سینمای کودکی که هست و نیست !

هیچ وقت فکر نمی کردم ، آرمیتای کوچک و شیطان خوابهای دنباله دار وقتی صدایش می زنند که به روی سن برود و جایزه ی بهترین بازیگریش را بگیرد ، به یاد کسانی بیافتد که حقشان پایمال شده ، کسانی که در شادی اش سهیم اند .

هیچ وقت فکر نمی کردم زیبا هاشمی را که من با آن همه وسواسیت و نگرانی انتخابش کردم تا نقشی خارج از آن چه هست را ایفا کند ، تا دردو تنهایی بچه های معلول را بیان کند ، آن همه از عهده ی نقشش خوب برآید و وقتی آرمیتای کوچولو صدایش می زند ، همان الناز معلول و عقب مانده به روی سن برود .
و همه از تنهایی و درد الناز در مراسم بگریند ! ... پشت پرده ای که اشکها روی چشمانم گذاشته بودند ، دیدم ! ... دیدم گریه ی حضار را که چگونه تحت تاثیر الناز معلول و عقب مانده ، بودند .
وقتی النازی را که با همه ی وجودم پرورش داده بودم باز به همان زیبا هاشمی زیرک برگشت و به همه گفت که چگونه به دلیل آنکه فکر می کردند او واقعا معلول است نادیده اش گرفتند ، باز هم پشت هاله ی خیس چشمانم ، بهت و تعجب حضار را دیدم .
یادم آمد که باید کودکان را جدی بگیریم ... این آرمیتای کوچک یادش بود ، اما بزرگتران نه !
یادش بود النازی که در خوابهای دنباله دار می بینیم ، دارد تمام سعی اش را می کند که ما را به یاد بچه های معلول و عقب مانده ی تنها و نیازمند محبت و رسیدگی بیاندازد و این الناز ، همان زیبا هاشمی کوچک و شیطان و زیرک و کاملا سالم ، دوست و همکارش است .
یادش مانده بود که او باید تحسین شود و باز هم ما یادمان رفته بود که همیشه نادیده می گیریم ...
نادیده می گیریم حق دیگران را ! ... نادیده می گیریم سعی و تلاش و زحمت دیگران را !
وقتی باز فقط زیبا یادش مانده بود ، گریستم ، گریستم از اینکه سینمای کودک در اینجاست و نیست !
من هستم و نیستم ! .... خوابهای دنباله دار هست و نیست !
سنجاق پروانه ی سینه ی جهانگیر الماسی بر روی شانه ی زیبا هاشمی ، الناز خوابهای دنباله دار من ، تنها یادگار زحماتم ، زحماتمان، از این سینمای هست و نیست ، است !...

پوران درخشنده