جایگزینی برای خسرو شکیبایی

خلاقیت‌های شهاب حسینی را من از زمانی که «شمعی در باد» را کار کردم شناختم. او آن سال کاندید شد اما به حقش نرسید و جایزۀ نقش مکمل را به او ندادند. بعدها هم آثار درخشانی در کارنامۀ خود ثبت کرد و در فیلم‌های ارزشمندی بازی داشت.

من احساس می‌کنم شهاب حسینی کسی است که پا جای پای مرحوم خسرو شکیبایی گذاشته و بعد از او به نوعی صندلی خالی‌اش را در این سینما پر کرده است. شهاب هم مثل شکیبایی عاشق حرفۀ سینما و عاشق مردم است و هیچ‌وقت در صدد این نیست که فقط خودش دیده شود و جای بازیگران مقابلش را هم بگیرد. اتفاقا خیلی اوقات تمام تلاشش این است آن‌ها دیده شوند و خوب می‌داند که این رفتار در نهایت منجر به بهتر دیده شدن بازی خود اوست.

او ساعت‌ها برای فیلم «بچه‌های ابدی» وقت گذاشت، چرا که یک پسربچۀ سندرم داون بازیگر نقش مقابل او بود. به نظر من اگر هر کس دیگری غیر از شهاب قرار بود مقابل این پسربچه قرار بگیرد کار خیلی سختی را پیش رو داشت و چه بسا شاید موفق هم نمی‌شد. به هر حال، آن بچه بازیگری بود که باید وقت زیادی برای آن صرف می‌شد. شهاب حسینی موفق شد بین خودش و آن بچه یک دوستی ایجاد کند و به آن بچه عشق بدهد. آن نابازیگر در طول این پروژه صاحب نوعی اعتماد به نفس شد و یک دلیل مهم این اتفاق، حضور شهاب حسینی در پروژه بود.

ما در فیلم «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» نیز یک نابازیگر داشتیم به نام نیما صفایی. شهاب باز هم به این آدم عشق داد و توانست ساعت‌ها در مقابل او بایستد و به او فرصت بدهد که اعتماد به نفسش را به دست بیاورد و بتواند بازی‌اش را بکند.

این ویژگی‌های خوب رفتاری به نظر من ارزشی فراتر از جایزه‌ها دارد. عاشق مردم بودن خیلی مهم است. او به خوبی می‌داند باید به کسانی اهمیت بدهد که بعداً قرار است منخاطبان این آدم بشوند و این خیلی ارزشمند است. من چنین مرام و منشی را فقط در خسرو شکیبایی دیدم که برای پسربچۀ فیلم «رابطه» وقت گذاشت و چقدر هم آنان را دوست داشت.

من آرزوهایی بزرگ‌تر از جوایز کن برای شهاب حسینی دارم و مطمئنم بازهم موفق‌تر از این‌ها خواهد شد.

پوران درخشنده / نویسنده و کارگردان سینما / روزنامه سینما